Puste miejsce przy stole…

Tak mało wspominamy w tym roku tradycję pustego miejsca przy stole. Zawsze było, czekało: krzesło, nakrycie stołowe. Tak naprawdę to nie wierzyliśmy, że ktoś się zjawi, aby to miejsce zająć. Wypełnialiśmy pustą przestrzeń wigilijnego siedzenia myślami o głodujących w dalekich krajach, biednych dzieciach, sierotach… Nierzadko zdarzało się, że ktoś ronił łzę spoglądając na puste miejsce, bo właśnie niedawno zmarł ktoś bliski.

W tym roku dzieje się jednak coś znacznie bardziej odbiegającego od dotychczas znanego nam świata wartości i zachowania, gestów i symboli. Puste krzesło w dotychczasowej formie straciło swój sens. Co by się stało, gdyby na tę wigilię przed naszym domem zjawił się ktoś samotny, pragnący zasiąść z nami do stołu, posilić się i ogrzać domową atmosferą? Co byśmy zrobili? Zamknęli drzwi, zażądali zaświadczenia o negatywnym teście na obecność Covid-19, nie wpuścili za próg domu, poprosili, aby sobie poszedł dalej, zadzwonili na policję? Jesteśmy trochę bezradni, nawet w tej wymyślonej sytuacji.

Dzisiaj puste miejsce przy stole wigilijnym powinno pustym pozostać. Poza myślami, wspomnieniami, łzami niczym tej przestrzeni nie zapełnimy tak zresztą, jak i rok, dwa czy pięć lat temu. Z tą różnicą, że jeszcze rok temu mogliśmy przyjmować, zapraszać, być goszczonymi. Teraz już tego nie wolno. Myślę, że najważniejsze przesłanie pustego miejsca teraz to wykorzystywać czas kiedy i jak możemy, by coś robić po to, aby nie przegapić gwiazdy wskazującej drogę, nie przespać tej nocy, nie zatrzymać się w drodze do Betlejem. Mamy wykorzystać ten czas, aby podzielić się darami, cieszyć się jak Aniołowie, bawić się jak na weselu w Kanie.

Znany nam świat sprzed pandemii już nie powróci, nie wejdziemy jeszcze raz do tej samej rzeki. Spod mgły niepewności wyłoni się nieco inny, z nowymi doświadczeniami i umiejętnościami, z innym planem na przyszłość, z nową ideą…